Vanochtend ging ik de geitjes voeren. Zij staan in een weitje vlak bij de varkens, dat volstaat met berkjes en afgeknabbelde stronken van wilgen, maar ook van balsempopulieren. Dat zijn zaailingen van de grote balsempopulieren die langs de zwaaikom bij het Twentekanaal staan. Deze bomen hebben voor ons een speciale 'lading'. Mijn moeder hield enorm van de geur die de bomen verspreiden in het voorjaar zodra de knoppen beginnen te schuiven. En die geur is heel speciaal!! Je houdt ervan of je vindt hem afschuwelijk..... Ik persoonlijk vind hem ook heerlijk, dus ik heb die (nare ;-)) gewoonte van mijn moeder ook overgenomen om in het voorjaar op een gegeven moment ook te gaan roepen: Ooooo, ik ruik de balsempopulier!!!! (Met een gelukzalige blik op mijn gezicht!!)
Wat heeft dat nu met die geitjes van doen?? Nou, geitjes zijn echte allesknabbelaars!! En zo ook knabbelen ze dus aan de boompjes en stronken in hun weitje. Toen ik ze vanochtend aan het vastzetten was gebeurde het. Ze laten zich natuurlijk niet helemaal totaal gewillig vastzetten aan hun eigen paaltje (waardoor ze even rustig los van elkaar hun brokjes op kunnen eten). Ik moet altijd even hannesen met de musketonhaak terwijl zij juist aan mijn handen proberen te knabbelen. En als ze dan toch vaststaan gaan ze altijd even aan mijn wang snuffelen. En daar gebeurde het. Bij Sokkie, de eerste die ik altijd vastzet, dacht ik al: het lijkt wel of ik de balsempopulier al ruik. Maar bij Streep, de tweede, wist ik het meteen zeker: ze roken allemaal naar die de balsempopulier!!!! Wat een genot om dan die lieve beestjes vast te mogen zetten en er nog even mee te mogen knuffelen als ze zo heerlijk ruiken!! En dan is het pas 14 februari! Vol verwachting kijk ik uit naar de rest van het voorjaar!!!
Wat een mooi en moedig besluit van jullie om dit te doen.
Ik hoop dat jullie samen tot hele mooie maar vooral inspirerende gedachten zullen komen en dat jullie als mens maar vooral als gezin er sterker van worden.
vriendelijke groet,
Ab Venverloo
Wognum